Stap voor stap...

Als er iets is waar ik gek op ben is het de ontwikkeling van kinderen. Vanuit mijn opleiding (SPH) heb ik uiteraard genoeg geleerd over de ontwikkeling van een 'normaal' kind, maar juist ook over de storingen die er in kunnen ontstaan. Een kink in de kabel, zou je het kunnen noemen. Want normaal is geen goede benaming voor iets wat miljoenen kinderen en volwassenen over de hele wereld op hun eigen, unieke manier aan gaan. Ontwikkelen doet iedereen op z'n eigen manier!

Een jonge baby ontwikkelt al vanaf dag 1. Misschien weet je dat een baby met ongeveer 6 weken bewust gaat lachen, maar ook in die eerste dagen en weken gebeurt er al zoveel. Een baby doet z'n oogjes steeds vaker goed open, kijkt je aan, tuurt naar het licht of naar een mobile die boven z'n hoofd zweeft, en gaat langzaam steeds beter dingen volgen die om hem heen bewegen. En na dat eerste lachje gaat het verder: hoofd optillen, opsteunen op de handjes, op je zij hangen, slaan tegen een speeltje, speeltjes pakken en in je mond stoppen, steeds meer geluiden maken. Langzaam gaat die kleine, hulpeloze baby op weg naar de grote stappen van rollen, tijgeren, kruipen, zitten, staan en lopen.

En dat allemaal in 1 tot 1,5 jaar tijd. Geen wonder dat het een bijzondere maar ook heftige tijd is voor zowel baby's als papa's en mama's. Ik heb me voorgenomen aan het begin van het leven van mijn tweede dochter, om niet te veel uit te kijken naar de nieuwe ontwikkelingen (hoe leuk ik dat ook vind en hoe zeer ik ook uitkijk naar elke volgende stap), maar juist ook echt te genieten van de reis die ze aan het maken zijn, elke dag. Hoe trots ik nu ook op haar ben dat ze eindelijk kan zitten, ik heb me kostelijk vermaakt met het kijken naar haar eindeloze, onvermoeibare pogingen. Soms lukte het keer op keer niet, gaf ze het op, en na 5 minuten ging ze het toch weer proberen. Soms was ze er zo moe van dat ze op schoot in slaap viel. Soms lukte het half, maar viel ze plat met haar neus op de grond en durfde ze het daarna even weer niet. Tot het maandag echt lukte, en nu is er inmiddels geen kunst meer aan!

Die innerlijke drang in een kind, hun drijfveer om keer op keer door te gaan, te zoeken naar nieuwe dingen om te doen, laten we die als volwassenen niet kwijt raken! Doe eens iets nieuws, doe eens iets geks. Of zoals mijn oudste dochter Julia regelmatig roept: 'Kijk eens wat ik kan!' en dan in een hele rare pose proberen stil te blijven staan (met een been in de lucht, op handen en voeten of juist plat op de grond met je armen en benen omhoog). Blijf in ontwikkeling, dan roest je niet vast!

Een nieuwe draagdoek...

Een draagdoek, dat is op het moment de uitvinding van de eeuw hier in ons gezin. Onze kleine Sifra zit er dagelijks in, op die momenten dat het net even niet uitkomt, of wanneer het regent en ik 'even gauw' naar de peuterspeelzaal op en neer moet. Het werkt als een trein (ja ik weet het, even oefenen, maar ooit had ik daar toen alle tijd voor!) en het zit zo heerlijk knus. Ik krijg ook overal nog steeds ohh's en ahh's als ze zo heerlijk bij me ligt!

Maar nu lees ik sinds kort mee op een forum, waar mensen die dingen sparen... Alle kleuren van de regenboog, zoveel verschillende soorten stof en materiaal, kleur en structuur *zwijmel* en ik heb er zelf gewoon eentje, want ik denk, ik gebruik er toch maar 1 tegelijk? Maar ja, voordat ik het wist was ik verkocht... Mijn doek is een hele dunne, wat in de zomer heerlijk is en het is ook superklein om mee te nemen, maar ik merk nu dat het soms wat begint te snijden als ik lang draag (en mijn 'kleintje' is ook geen 3 kilo meer...). Dus op zoek naar een dikkere doek!

Oja, kleine bijkomstigheid: klein budget! Omdat ik er al eentje heb liggen, én een dure ergonomische draagzak, vind ik het wel even best. Ik heb nu de Hoppediz van mijn buurvrouw geleend. Mijn eigen doek is ook van Hoppediz, maar dan de 'light' versie (Das Leichte; dunner/lichter). Deze gewone Hoppediz vind ik zelf te dik om te knopen, ik krijg hem net niet strak genoeg. Dus nu werd me aangeraden om eens te kijken naar een Storchenwiege, die schijnen daar mooi tussenin te zitten.

Dus... Marktplaats, here I come! Wie weet zien jullie hier binnenkort een mooie foto van mijn nieuwe doek! En hier dan nog maar een mooi kiekje van Julia en ik, ze wilde zo graag nog een keer in de doek en het past nog nét ;)

Brood bakken!

Mijn lieve kleine babymeisje heeft wat last van een koemelkallergie. Omdat ze hierdoor misschien ook wat pittiger reageert op voeding, ving ik ergens op dat speltbrood wel eens goed voor haar zou kunnen zijn. Spelt is een graan, wat heel weinig veranderd is door de eeuwen heen (in tegenstelling tot bijvoorbeeld tarwe). Even een stukje algemeen over spelt:

"Spelt is, zoals men vaak leest niet een tarwesoort, maar een graan, wat de bakker vroeger gebruikte, voordat het hedendaagse graan, tarwe, werd gekweekt. Het bevat wel gluten maar deze zijn niet te vergelijken met tarwegluten. Anders dan bij tarwe zitten de belangrijke voedingsstoffen in spelt, ook in het meellichaam ofwel bloemlichaam. De voedingswaarde van tarwe bevindt zich hoofdzakelijk in de kiem en de zemel, speltkorrel doorsnede ) die bij het malen voor het grootste gedeelte uitgemalen en uitgezeefd worden. Het bloemlichaam van tarwe bestaat voor het grootste gedeelte uit gluten. De vitaminen en mineralen zijn door het doorfokken met andere prioriteiten dan gezondheid, bijna volledig verdwenen uit tarwebloem. Daarom ook de noodzaak om als men tarwe eet, volkoren tarweproducten te kiezen hoewel de grove delen in volkorenmeel niet altijd even gezond, en zelfs beschadigend kunnen zijn voor de darmwand. Bij spelt, helemaal bij biologische spelt, blijven de voedingsstoffen tijdens het maalproces wel behouden. Omdat het bloemlichaam van spelt niet alleen maar gluten bevat, en de gluten die het bevat van een andere samenstelling zijn dan die in tarwe, is spelt, en producten gemaakt van spelt-bloem of spelt-meel, veel makkelijker te verteren, en deeg van speltmeel veel lichter met de hand te kneden dan tarwe. Daarom is spelt zeer gezond."

 Er bestaan hele complottheorieën over hoe slecht tarwe voor je is, maar daar waag ik me niet aan. Wat ik wel geloof is dat spelt gezond is en voor het tere maagje van mijn kleine meisje misschien wel goed om mee te beginnen. Dus vandaar mijn missie: waar vind ik speltbrood?
Al snel kwam ik er achter dat dat nog niet zo eenvoudig is. Het is niet in de supermarkt te koop, en ook niet in alle natuurwinkels. Wel bestaat er speltmeel, waar je zelf brood van kunt bakken. Ook dat is niet overal te koop, maar gelukkig hebben wij in ons mooie stadje een molen staan! Deze molen verkoopt vanalles, bijvoorbeeld pannekoekenmeel en ook speltmeel. Mijn lieve man bracht zaterdag een bezoekje aan de molen en bracht het voor mij mee. Vanmiddag kon ons avontuur dus beginnen! Het recept wat ik gebruikt heb is het volgende:

• 500 gram speltmeel
• 280 ml water
• 1 zakje (7 gram) gist
• Snuf zout
• Theelepeltje suiker
• 15-20 gram boter (plantaardig in ons geval, vanwege koemelkallergie!)

Het speltmeel heb ik gezeefd (grotendeels, het was volkoren dus ging niet helemaal door mijn zeef) en daarna heb ik de gist er goed doorheen geroerd. Vervolgens het water en de suiker toevoegen, 2 minuten kneden, en dan het zout en de boter erbij. Daarna moet je ongeveer 20-30 minuten kneden. Wij hebben het samen gedaan, mijn oudste meisje kreeg een stukje deeg en af en toe ruilden we zodat ik zeker wist dat al het deeg goed gekneed was.

Daarna heeft het een uur staan rijzen, onder folie en een schone theedoek. Hmmm, het rook heerlijk naar deeg en gist toen we het folie er afhaalden! Even plat maken, uittrekken (niet kneden!) en strak oprollen, en toen hebben we het in de ovenschaal gelegd. Ik heb helaas nog geen broodvorm... Wel goed de ovenschaal ingevet, dan moet het er goed uit komen! Daarna moet het nog een poosje goed rijzen, zodat het lekker nog wat groter wordt. Ik heb het 20 minuten laten rijzen uiteindelijk.

Daarna moest het in de oven. Het moet 10 minuten op 200 graden en daarna nog 20 minuten op 160 graden. Ik had het idee dat het nog niet helemaal gaar was daarna, dus uiteindelijk 30 minuten op 160 graden gedaan. Alsnog was het brood niet helemaal gaar aan de onderkant. Ik denk dat het iets langer op 200 graden had gemoeten, en daarna nog op 160 graden. Voor de volgende keer zal ik dat eens proberen. Zelf vond ik het brood wel lekker, en het vult ontzettend goed. Ik at tussendoor een half plakje op en ik zat echt vol daarna. Ik heb het nu ingevroren voor mijn kleine meisje, die begint er volgende week aan!

Het lijkt op de foto wat bleek, maar het was inmiddels avond geworden en met de flitser leek het erg witjes. Het viel in het echt wel mee!

Mijn genade is u genoeg

Vanmorgen las ik, naar aanleiding van een tweet, het volgende artikel:

http://www.trouw.nl/tr/nl/6847/Elma-Drayer/article/detail/3322992/2012/09/27/Waar-blijft-het-medeleven-met-de-gekwetste-christenziel.dhtml

Het doet mij wel iets om te zien dat 'wij' als Christenen godslastering niet zien als iets wat gestopt moet worden, in tegenstelling tot de Moslims. Ons geloof zit niet zo in elkaar dat we tegenstand uit willen bannen. We zijn niet tegen de anderen. We willen overtuigen van de urgentie van ons evangelie, maar er is niet zoiets als een haat/strijd/agressie tegen mensen van een ander geloof. Ons geloof leert ons om te leven, prediken, onderwijzen, evangeliseren, proclameren en uitdragen wie Jezus is en dat Hij terug komt, snel! Het leert ons niet om tegen alle anderen te zijn.

Het heeft ook geen zin. In 9 van de 10 gevallen werkt het veel beter om iets af te leren door iets nieuws (in plaats daarvan) te gaan doen, dan om krampachtig te proberen om iets niet te doen. Bijvoorbeeld roken. Bij de meeste mensen een manier om bezig te blijven, tijdens stress of drukte helpt het hen om stoom af te blazen. Als zij een nieuwe manier vinden om met stress om te gaan en in situaties met veel druk iets ander kunnen gaan doen, zal het voor hen gemakkelijker zijn om te stoppen. Zo is het ook met het evangelie. We kunnen beter prediken wat we wél geloven, dan tegen dat wat we niet geloven!

In 2 Korinthe lezen we over Paulus, en de doorn in zijn vlees (2 Korinthe 12). Het gaat hier om vervolging vanwege het prediken van Christus (lees 2 Korinthe 11 en 2 Korinthe 12:10). God laat hier duidelijk aan Paulus zien dat Hij deze vervolging niet wegneemt, maar dat Zijn genade genoeg is voor Paulus. Genade? Ja. Vreugde, doorzettingsvermogen, eerlijkheid, rust, vrede, moed, trouw, noem maar op. Zijn genade maakt ons sterk, zodat we vervolging (maakt niet uit hoe groot of klein) aan kunnen en ons niet laten terug houden om het evangelie uit te dragen!

Dus nee, vervolging hoeft niet te stoppen en zal niet stoppen. Daarbij zal het stoppen van godslastering voor het ene geloof, voor het andere geloof betekenen dat ze geen vrijheid van meningsuiting meer hebben! De Islam gelooft namelijk dat de Joden en Christenen uiteindelijk uitgeroeid moeten worden. Dat vind ik nogal een vorm van vervolging, godslastering, hoe je het ook noemt. Maar een wet tegen die godslastering, betekend een wet tegen hun geloof. Een concrete uitvoering van een wet tegen negatieve uitingen tegen een geloof is, naar mijn idee, niet praktisch mogelijk. Daarbij hebben wij God, en Zijn genade, waardoor we in Zijn liefde kunnen blijven: zij bedekt alle dingen, gelooft alle dingen, hoopt alle dingen, verdraagt alle dingen.

Mijn huis...

Met een tikje ergernis blader ik door een woonblaadje. Ik hou wel van nieuwe ideeën, maar ik merk steeds meer afstand tussen mij en de mensen die wonen in deze huizen. Deze huizen op de foto's, die zo stijlvol 'rommelig' zijn ingericht, waar de styliste vanaf spat. Ik vind het echt leuk ogen hoor. Leuke kleurtjes, hele aparte dingen. En toch blijft er iets knagen...

Want het klopt niet. In mijn budget zit geen ruime som geld per maand voor extra decoratie (want, zoals mijn man wel eens vraagt: 'Wat kun je daar dan mee?'). Dus als het gaat over hergebruiken, kringloopwinkel of 'sloophout', klinkt dat voor mij aantrekkelijk, dat moet kunnen! Helaas blijkt dat toch vaak niet zo te zijn. Sloophout is inmiddels geen manier (meer) om goedkoop je eigen meubels in elkaar kunt zetten. Kringloopwinkel spullen zien er op die foto's altijd heel bijzonder uit, maar in mijn kringloopwinkel vind ik dat soort spullen niet (en ik kom er ook niet wekelijks, eerlijk gezegd). Het meeste spul wat ik vind komt uit de jaren '80 (lees: gedoneerd door mijn ouders toen ze laatst de boel gingen opknappen) of is gemaakt van loodzwaar gelakt donkerbruin eikenhout. Prachtig, vast, maar het past niet echt in ons huis. Hergebruiken? Dat lijkt me dan nog wel wat! Maar de ideeën die er in staan variëren van het hergebruiken van een wereldbol voor het maken van een lamp (wat me uiteindelijk meer geld zou kosten dan het kopen van een leuke nieuwe lamp bij IKEA, want ik heb niet eens een wereldbol, en dan verdwijnt daar toch het hele idee van het hergebruiken als ik er eentje nieuw koop!) tot een groot schilderij voor aan de muur (met, jawel, een steigerhouten lijst van een hippe webshop, katsjingggg).

Oftewel, ik blijf bij mezelf. Mijn zelfmaakideeën zijn kastanjekettingen en strijkapplicaties op een zelfgemaakte slab. Saai? Vast! Maar wel écht hergebruiken (restjes band kun je mooi gebruiken om de slab af te zetten!) en écht zelfgemaakt. En sloophout? Dat vind ik nog steeds erg mooi... Wie weet, als onze schuur over 15 jaar ook een hele 'old wood' look heeft gekregen (nu is het nog nieuwbouw...) kunnen we hem afbreken en hebben we ons eigen sloophout. Tot die tijd spiek ik maar gewoon af en toe in zo'n woonblaadje, half geërgerd, half smachtend naar die prachtig gedecoreerde kamers en hoekjes. Want ondanks dat het niet heel goedkoop is en de handige kringloop-ideeën niet altijd zo goed uitkomen als je ze zelf probeert, het blijven toch prachtige kamers en bijzondere huizen die er in staan. En een beetje inspiratie is nooit weg!

Manduca!

Bij de geboorte van Sifra heb ik van mijn ouders een ergonomische draagzak gekregen, de Manduca. Een geweldig ding! Ik heb een filmpje gemaakt om te laten zien hoe het werkt (voor wie het leuk vindt om te zien hoe zoiets werkt, of op zoek is naar een draagzak).

http://www.youtube.com/watch?v=9xwtaEyJXyE&feature=youtu.be

Vakantie!!

Een van de grote voordelen van een man die in het onderwijs werkt, is dat hij 7 (!) weken vakantie heeft. Het is voor ons een heerlijke tijd om uit te rusten, leuke dingen te doen en te genieten van elkaar als gezin. Afgelopen week zijn we 8 dagen naar Noord Frankrijk geweest, kamperen met 2 kleine kids. Spannend! Maar gelukkig is het allemaal heel goed gegaan. Heel fijn dat ik nog borstvoeding geef, dat scheelt veel gedoe op een camping, en Julia heeft zich ook ontzettend goed vermaakt. Het was heerlijk weer en de camping was heel gezellig!

Basisschool

Wij wonen toevallig niet ver van een basisschool af, en komen daar regelmatig langs. Al vanaf vorig jaar roept Julia dus regelmatig dat ze ook naar school wil. We hebben netjes uitgelegd dat ze naar school mag als ze vier is, maar de afgelopen maanden kwam ze er langzaam achter dat haar volgende verjaardag nog niet haar vierde is...

Vorige week vertelde ze aan een juf van de school, die buiten op het plein op een bankje zat, dat ze ook naar school mag, als ze drie is! Nou, dan weet ze toch meer dan wij... Julia is er ook van overtuigd dat ze naar deze school zal gaan, maar wij nog niet helemaal. Julia is een pienter meisje, en misschien is het niet gek om te kijken of er een school is die meer te bieden heeft. Nee, we weten nog niets zeker, maar als Julia wel hoogintelligent/hoogbegaafd blijkt te zijn, dan zijn we liever voorbereid dan dat we eerst vastlopen op een school. De verhalen zijn er helaas genoeg...

Dus, er is wijsheid nodig hier om een goede keuze te gaan maken. Komende zomer gaan we maar eens op onderzoek uit om te zien of de scholen hier in de buurt ons aanspreken, of dat we op de fiets stappen en wat verder gaan kijken. Er zijn genoeg scholen hier in onze stad, dus we hebben in ieder geval veel keuze!

Intussen leert ons meisje zichzelf schrijven... Zucht! Je hebt nog genoeg tijd zou je denken, maar mevrouw haar nieuwste hobby is folders schrijven:

Nou, ja, we zullen wel zien. Ze zeggen wel eens: Lekker laten gaan. Laten we dat maar doen, dan zien we wel waar ze straks op de basisschool terecht kan!

Sock ons!

Ik heb schopperige kinderen. De eerste weken gaat het nog, maar daarna krijgen ze van alles wat er gebeurd de neiging om te spartelen met die beentjes. Een mooie muziekmobiel, kletsen met je mama, stoeien met je papa, huilen, slapen, alles eigenlijk! Spartelspartel, en daar gaan die sokken weer... En opeens had mijn man de ingeving afgelopen week: voor Julia hadden we sock ons!

De perfecte manier om je babysokjes aan de babyvoetjes te houden! Het zijn een soort halve sokjes, zonder hak en zonder tenen, gemaakt van strak elastiek, die je om de sokjes kunt doen. En het werkt! Mocht je nog zoiets zoeken, zoek dan eens op webshops die een aanbieding met weinig/geen verzendkosten heeft. Het is namelijk zo klein dat het door de brievenbus kan, dus vaak hebben webshops een aangepast tarief voor dit soort aankopen. Anders is het zonde van je geld wanneer je net zoveel verzendkosten betaald als wat de dingetjes zelf kosten (meestal 5,95).

Ik heb ze in ieder geval gisteren weer besteld, bij deze webshop --> HippeKinderSpullen.nl en morgen komen ze als het goed is al binnen!

Opschepper

Al jaren voel ik mij een opschepper. Waarom? Omdat het zo goed gaat! Ik ben getrouwd met een hele leuke man (die as we speak gewoon uit zichzelf de afwas even staat te doen, en ook heel lekker kan koken!), heb hele mooie, knappe kinderen, woon in een mooi huis en zo kan ik nog wel even doorgaan. Als je weinig te klagen hebt, lijkt het al snel alsof je net doet alsof alles bij jou perfect gaat. Maar dat hoeft niet zo te zijn! Maar klagers hebben het zwaarder in het leven. Zoals het liedje van Brigitte Kaandorp: 'Ik heb een heel zwaar levuuuuhhn... Het leven is voor mij gewoon ont-zet-tend zwaaaar!' Sta je zo in het leven, reken er dan maar op dat het je zwaar valt!

Onze oudste dochter, Julia, heeft een ontwikkelingsvoorsprong. Zo liep ze met 10 maanden, kletst ze nu (ze is bijna 3 jaar) de oren van je hoofd met perfect verstaanbare zinnen (Mama, heeft de kraan ook een kraanverzorgster?), gebruikt ze nooit kinder-taal (een verloskundige is écht geen babydokter), kent ze bijna alle letters van het alfabet en leest ze inmiddels haar eerste woordjes. Knappe meid! En ze heeft ook nog eens ontzettend leuke blonde haartjes! Ik een opschepper? Ja hoor, zo voelt het regelmatig als ik aan iemand verteld wat voor leuks ze nu weer heeft geleerd. Maar ik weiger om me in te houden omdat de maatschappij dat zo voelt. Ze is tenslotte net zo knap als ieder ander kind wat net iets nieuws heeft geleerd!!! En is niet iedere moeder trots op haar kind? Ik ben ook net zo trots op mijn jongste, en die kan (buiten lachen en drinken) nog vrij weinig...

Laten we allemaal maar regelmatig een beetje opscheppen. Niet overdrijven hoor, maar vertel maar eens gewoon wat voor leuke, goede, mooie, bijzondere dingen er in je leven gebeuren, in plaats van alleen de moeilijke en vervelende verhalen. Ik zie dat Julia het ontzettend leuk vindt om te horen dat ik haar mooi of knap vind, en het is voor een kind heel belangrijk om bevestiging te krijgen van wie hij is en wat hij doet!

Supermom!?

Met een peuter en een jonge baby in huis, ligt de lat hoog. Ze willen beide aandacht en hebben nog niet geleerd om te wachten op hun beurt. De vraag om mama is er de hele dag. Zowel de duidelijke, directe vraag, een huilende baby of een peuter die vraagt om het een of ander, als de onderliggende vraag om aandacht (een peuter die het huis sloopt) of structuur (een oververmoeide baby).

Julia heeft afgelopen week geleerd om te wachten. Als papa en mama aan het praten zijn... Je kent het wel. Ze moet leren haar hand even op ons been/schouder te leggen en dan te wachten tot we klaar zijn met praten of even tijd hebben voor haar. Moeilijk! Zeker als je nog geen 3 jaar bent... Maar het is zo'n belangrijke les die we als moeder soms zelf ook moeten leren. Soms moet een vraag even wachten. Peuter met dorst? Kan best even een kwartiertje wachten als je net een poepbroek aan het verschonen bent. Baby die uit bed wil? Die ligt daar veilig tot je peuter een boterham voor haar neus heeft en kan eten. Daarbij zijn er dan ook nog alle vragen die we van buitenaf krijgen, met als belangrijkste vraag die we als moeder vaak voelen: Ben ik wel perfect? Hoe kan ik ooit zo goed zijn als dat ik denk dat men van mij verwacht?

Wat een opluchting om gewoon te zeggen, nee... Nee, ik doe het niet allemaal perfect en ik kan niet elke vraag, van wie dan ook, direct beantwoorden. Wat ik wel kan? Ik kan alles doen (in Hem) om mijn kinderen goed op te voeden. En dat betekent ook dat ik ze kan leren om even te wachten. Soms begrijpen ze dat. Soms begrijpen ze dat (nog) niet. Dat komt wel. Als we allemaal proberen de schijn hoog te houden dat we wel alles zonder moeite op rolletjes laten lopen en we er voor de buitenwereld zo perfect mogelijk uit zien, maken we het onszelf en elkaar dan niet onnodig moeilijk? We doen het goed genoeg als we wandelen met Hem.

En intussen ben ik perfect in Hem. Hij geeft mij wijsheid en inzicht, en door wat Hij heeft gedaan ben ik perfect. Niet door wat ik allemaal goed doe. Het is maar goed dat Hij het heeft gedaan! Als mijn badkamer een keer heel vies is, mijn tuin vol onkruid, Julia met de lunch nog haar haren alle kanten op heeft staan of mijn huis vol zandbakzand ligt, bedenk ik me maar dat mijn meisjes later echt niet zullen lijden onder het feit dat het huis niet elke dag werd gestofzuigd. Ik geef ze liever een voorbeeld mee van een huis vol rust en ontspanning, zonder stress! Veel belangrijker!

Met blote voeten

Daar gaan we dan... Mijn eigen blog is een feit!

Al jaren ben ik aan het schrijven. Kleine dingetjes, gedichtjes, verhaaltjes, dagboekjes. Meestal ben ik te wispelturig (en lui?) om zoiets lang vol te houden. Tot ik via via een aantal Amerikaanse blogs las over moeders. Moeders net als ik, met vieze kinderen, handen soms in het haar, elke dag lerend van hun kinderen en God, en intussen ontzettend genieten van het leven als Stay Home Mom.

Wat klinkt dat mooi, dacht ik, zo in het Engels. Bijna romantisch. Een beetje zoals foto's bewerken met Instagram, waarvan ik sinds kort begrijp wat het is: alle foto's zien er in een handomdraai uit alsof ze professioneel gemaakt zijn, en je simpele lentekiekje is opeens een zonovergoten droombeeld. Zo is het leven niet altijd... Thuisblijfmoeder klinkt veel saaier dan 'Stay Home Mom'. Toch wil ik graag een blog gaan schrijven, zo eens in de paar dagen. Gewoon, om als doorsnee moeder wat te delen over de leuke, gekke, moeilijke, belangrijke en simpele momenten. Over kinderen, (t)huis en God.

En waarom met blote voeten? Omdat ik het niet mooier wil maken dan het is, maar gewoon lekker zoals het is: soms doet het pijn, soms is het heet, maar het is heerlijk om het gras onder je voeten te voelen kriebelen, of het nieuwe vloerkleed in de woonkamer. Het leven met God zoals het is.