Supermom!?

Met een peuter en een jonge baby in huis, ligt de lat hoog. Ze willen beide aandacht en hebben nog niet geleerd om te wachten op hun beurt. De vraag om mama is er de hele dag. Zowel de duidelijke, directe vraag, een huilende baby of een peuter die vraagt om het een of ander, als de onderliggende vraag om aandacht (een peuter die het huis sloopt) of structuur (een oververmoeide baby).

Julia heeft afgelopen week geleerd om te wachten. Als papa en mama aan het praten zijn... Je kent het wel. Ze moet leren haar hand even op ons been/schouder te leggen en dan te wachten tot we klaar zijn met praten of even tijd hebben voor haar. Moeilijk! Zeker als je nog geen 3 jaar bent... Maar het is zo'n belangrijke les die we als moeder soms zelf ook moeten leren. Soms moet een vraag even wachten. Peuter met dorst? Kan best even een kwartiertje wachten als je net een poepbroek aan het verschonen bent. Baby die uit bed wil? Die ligt daar veilig tot je peuter een boterham voor haar neus heeft en kan eten. Daarbij zijn er dan ook nog alle vragen die we van buitenaf krijgen, met als belangrijkste vraag die we als moeder vaak voelen: Ben ik wel perfect? Hoe kan ik ooit zo goed zijn als dat ik denk dat men van mij verwacht?

Wat een opluchting om gewoon te zeggen, nee... Nee, ik doe het niet allemaal perfect en ik kan niet elke vraag, van wie dan ook, direct beantwoorden. Wat ik wel kan? Ik kan alles doen (in Hem) om mijn kinderen goed op te voeden. En dat betekent ook dat ik ze kan leren om even te wachten. Soms begrijpen ze dat. Soms begrijpen ze dat (nog) niet. Dat komt wel. Als we allemaal proberen de schijn hoog te houden dat we wel alles zonder moeite op rolletjes laten lopen en we er voor de buitenwereld zo perfect mogelijk uit zien, maken we het onszelf en elkaar dan niet onnodig moeilijk? We doen het goed genoeg als we wandelen met Hem.

En intussen ben ik perfect in Hem. Hij geeft mij wijsheid en inzicht, en door wat Hij heeft gedaan ben ik perfect. Niet door wat ik allemaal goed doe. Het is maar goed dat Hij het heeft gedaan! Als mijn badkamer een keer heel vies is, mijn tuin vol onkruid, Julia met de lunch nog haar haren alle kanten op heeft staan of mijn huis vol zandbakzand ligt, bedenk ik me maar dat mijn meisjes later echt niet zullen lijden onder het feit dat het huis niet elke dag werd gestofzuigd. Ik geef ze liever een voorbeeld mee van een huis vol rust en ontspanning, zonder stress! Veel belangrijker!

Met blote voeten

Daar gaan we dan... Mijn eigen blog is een feit!

Al jaren ben ik aan het schrijven. Kleine dingetjes, gedichtjes, verhaaltjes, dagboekjes. Meestal ben ik te wispelturig (en lui?) om zoiets lang vol te houden. Tot ik via via een aantal Amerikaanse blogs las over moeders. Moeders net als ik, met vieze kinderen, handen soms in het haar, elke dag lerend van hun kinderen en God, en intussen ontzettend genieten van het leven als Stay Home Mom.

Wat klinkt dat mooi, dacht ik, zo in het Engels. Bijna romantisch. Een beetje zoals foto's bewerken met Instagram, waarvan ik sinds kort begrijp wat het is: alle foto's zien er in een handomdraai uit alsof ze professioneel gemaakt zijn, en je simpele lentekiekje is opeens een zonovergoten droombeeld. Zo is het leven niet altijd... Thuisblijfmoeder klinkt veel saaier dan 'Stay Home Mom'. Toch wil ik graag een blog gaan schrijven, zo eens in de paar dagen. Gewoon, om als doorsnee moeder wat te delen over de leuke, gekke, moeilijke, belangrijke en simpele momenten. Over kinderen, (t)huis en God.

En waarom met blote voeten? Omdat ik het niet mooier wil maken dan het is, maar gewoon lekker zoals het is: soms doet het pijn, soms is het heet, maar het is heerlijk om het gras onder je voeten te voelen kriebelen, of het nieuwe vloerkleed in de woonkamer. Het leven met God zoals het is.