Vandaag kwamen mij twee termen ter ore waar ik even bij stil moet staan...
Eerst las ik de Wij Jonge Ouders, een blad voor (duh!) jonge ouders, wat je gratis kunt krijgen in het eerste jaar van je baby. Een leuk blaadje, een tikje oppervlakkig (met erg veel reclame van Prenatal, en de Wij boekenclub), maar wel grappig om door te bladeren. Hier las ik de vraag 'Bestaat er ook een dreumes-puberteit?' Ja hoor, dacht ik, daar gaan we! Eigenlijk is de puberteit zelf al een soort acceptatie van onacceptabel gedrag van een tiener. Natuurlijk begrijp ik wel dat het een periode is waarin kinderen zichzelf leren zijn, veel ontdekken, waarin er veel verandert, maar ik ben er van overtuigd dat het niet hoeft te betekenen dat je het contact met je kinderen verliest of hen niet meer kunt leren wat wel en niet gewenst gedrag is. De puberteit hoeft geen reden te zijn om ze dan maar te laten doen en laten wat ze willen! Het zelfde geldt voor de peuterpuberteit, wie heeft dat bedacht? Ja, peuters van een jaar of 2/3 hebben een eigen wil, die ze leren kennen en gaan uitproberen, maar door er zo'n algemeen geaccepteerd label aan te hangen laten we het maar gaan, onder het mom van 'het is een fase!' Als je er niets mee doet, is het geen fase. Dan blijven kinderen de grens opzoeken, omdat ze geen duidelijke kaders aangereikt krijgen om zich aan vast te houden. Een grenzeloze opvoeding is voor kinderen echt niet leuk! In tegendeel, ze leren nooit dat ze kunnen vertrouwen op hun ouders. Want grenzen, kaders waar binnen ruimte is om je te ontwikkelen, die je veiligheid bieden, zijn er voor de bescherming van je kinderen. Die hebben ze nodig! Dus doe je kind een plezier, en neem niet ook nog een term als dreumes-puberteit in de mond om je achter te verschuilen. Een kind heeft jou nodig, als ouder, om grenzen neer te zetten!! Zie het als iets wat goed voor hen is, wat ze duidelijkheid en vertrouwen geeft.
De tweede term die ik tegenkwam was de term tijgermoeders (http://altijdwat.ncrv.nl/nieuwsblogs/tijgeropvoeding-helemaal-zo-gek-nog-niet). In onze samenleving worden veel kinderen opgevoed met de overtuiging dat ze vooral veel moeten leren om eigen keuzes te maken, vertrouwen op je hart, je passie volgen, zelf bedenken wat je wilt. En daar zitten positieve en negatieve kanten aan! Over de andere kant van opvoeden heeft Amy Chua een boek geschreven, genaamd 'Strijdlied van een tijgermoeder' (Battle Hymn of the Tiger Mother). Zij heeft haar kinderen heel erg streng opgevoed, heel heel streng (lees: dagelijks uren viool spelen, hoge cijfers eisen, etc), maar ik begrijp het punt wel wat ze wil maken (ook zij sloeg te ver door en kwam hier wel van terug, dit is in het boek ook te lezen). Wat ik hier vooral uit kan halen is dat we als ouders niet alleen moeten denken dat je gelukkige kinderen krijgt door hen te laten doen wat zij willen. Zoals ze zegt: 'Als je kinderen van 8 laat kiezen wat ze het liefst doen, dan doen ze de hele dag games en eten snoep.' Kinderen maken niet van nature de goede keuzes. Kinderen hebben niet in hun hart alleen maar geweldige passie voor iets waar ze uiteindelijk heel gelukkig en succesvol van worden. We weten dat uit de Bijbel, dat kinderen van nature 'dwaas' zijn, oftewel, ze doen gewoon domme dingen. Daarom worden we allemaal geboren met een papa en een mama, om ons te leren wat de goede weg is om te gaan! Kinderen hebben leiding nodig, duidelijkheid, structuur. Dat kan er voor elk kind wel weer anders uit zien, want elk kind is uniek. Daarom zijn we als ouders ook niet star, maar flexibel en open. Maar flexibel betekent niet dat we ons laten ompraten, altijd maar in discussie gaan, en onze kinderen zelf 9 van de 10 keuzes laten maken!
We kunnen zeggen dat de problemen die in de puberteit ontstaan, al te voorkomen zijn door een goede opvoeding vanaf de eerste jaren. Zo leert Julia nu al hele concrete dingen over hoe ze zich moet gedragen. Bijna alle kinderen leren dat als ze iets krijgen, dat ze 'dank je wel' moeten zeggen. Maar doen ze dat uiteindelijk ook nog als ze 15 zijn? Of hebben we het ergens langs het paadje laten liggen? Wij leren onze kinderen nog meer dingen heel bewust aan. Zeuren? Dat mag bij ons niet. We maken afspraken, en daar houden we ons aan (kinderen en ouders!). Als mama zegt dat je iets moet doen, dan zeg je 'Oké mama' en dan doe je het! Natuurlijk mag je daarna vragen waarom dat precies is (haha, daar komen we ook echt niet onderuit met onze kletskous). Maar als ik vraag of ze even kan opruimen, dan hoeft daar niet eerst een 'waarom?' te volgen. Soms moeten dingen nu eenmaal! Bij Julia werkt het heel goed om een tijd met haar af te spreken. We zetten samen een wekker en daarna gaat het gebeuren (soms een wekker om op te ruimen of naar bed te gaan, soms een wekker om lekker aan tafel te komen kleuren). Elk kind heeft zo z'n eigen knopjes, maar maakt duidelijke afspraken en word niet heen en weer geslingerd door het eigen willetje van je dreumes/peuter/kind/puber! De vraag 'Ahhhh, toe????' wordt elke keer weer gesteld om jou te testen: doe jij echt wat je zegt? Wees betrouwbaar voor je kind, en hou je aan je woord!
En naast alle afspraken, regels, duidelijkheid, kaders, structuur, daarnaast is er een heleboel geduld. Geduld om uit te leggen, geduld om relatie op te bouwen tussen ouder en kind, geduld om te corrigeren, geduld om afspraken te maken vóóraf aan de situatie die misschien wat moeilijk zal zijn, et cetera. Toevallig net nog, kom ik voor de 6e keer boven bij Julia's bed, en vraagt ze me 'Mama, waarom moeten we eigenlijk slapen?' Ach, toen ben ik maar even gaan zitten en heb nog een gezellig verhaaltje over hersentjes verteld. Gelukkig weet ik dat dat bij haar de beste manier is om haar in slaap te krijgen: nog even rustig bij haar zitten, wat kletsen, en dan met die rust in slaap vallen. Zo ken je ook je kind, en kun je daar op inspelen!!
