Stuffy en ik, wij zijn een apart stel. Precies 13 jaar geleden, in het jaar 2000 om precies te zijn, was ik zelf bíjna 13 jaar oud. Al jarenlang hadden wij thuis een hond, een Golden Retriever genaamd Sasja. Een schat! Zij was toen, je raad het al, ook 13 jaar oud. We waren echte maatjes. Ik ben altijd al gek geweest met dieren, ik had altijd cavia's, een konijn, hamsters, en ook Sasja en ik waren een leuk duo. Maar die december van dat jaar vergeet ik niet snel meer. In mijn jeugdige onschuld ben ik altijd alleen maar trots geweest op de hoge leeftijd van die lieve lobbes, zonder me te realiseren dat er een keer een einde komt aan een hondenleven. Sasja werd vrij plotseling ziek, kreeg last van haar hart, en mijn ouders maakten de beste keuze voor haar: ze werd uit haar lijden verlost. Een bevriende dierenarts kwam bij ons thuis, en in de keuken bij ons thuis viel Sasja in slaap. Ze werd in haar grote, grijze, plastic mand gelegd en terwijl ik in een hoekje van de bank kroop, nam de dierenarts haar zachte, witte, wollige hondenlijf mee, dat lijf waar ik zo vaak op en tegenaan heb gelegen...
Met de levendige herinnering van Sasja nog in ons hoofd, wilden mijn ouders een paar maanden later toch een nieuwe hond. Het heeft me in die tijd wel moeite gekost, om mijn gedachten van Sasja af te houden, en te proberen om echt enthousiast mee te zoeken. Uiteindelijk vonden we een kleine advertentie in een regionaal krantje: "Te koop, twee kleine pups, zwart met wit vlekje, jack russel x teckel ruwhaar. Tel..." Zoiets was het. Op een zaterdagochtend gingen wij op weg naar Friesland en troffen we daar twee uiterst schattige, overwegend zwart ruwharige pups aan, een maand of 4 oud. We konden amper kiezen en we hebben zelfs de belofte van mijn moeder gekregen, dat als de andere pup niet snel verkocht zou zijn, we die ook nog op zouden halen. Maar eentje ging er in ieder geval mee. De leukste, die met het witte vlekje op haar borst. Op schoot ging ze mee in de auto, op weg naar haar nieuwe huis.
Eenmaal thuis was ze mijn troost, mijn hoop, het onderwerp van mijn gedachten, vulden mijn dagen met wie zij voor me was. Wat een eigenzinnig, eigenwijs, grappig hondje! Stuff en ik gingen samen op puppy cursus, waar we veel leerden. Of eigenlijk, ik leerde er veel, want Stuff is er nooit echt een gehoorzame hond van geworden. Het was leuk, maar de oren van een Teckel zijn nou eenmaal vaak slecht gemonteerd, en daarbij hebben zowel Jack Russels als Teckels een uitstekend vermogen om andere dingen interessanter te vinden dan hun roepende baas, bijvoorbeeld konijnen, andere honden, of poezen. Zo kwam het voor dat we tijdens de training voorbeeldig samenwerkten en Stuff op een simpel 'Kom maar!' als een razende op me af kwam sprinten, maar als we een rondje om de tennisbaan liepen was ze binnen 1 minuut verdwenen.. De tennisbaan op, of ergens onder de struiken een konijn op het spoor. En dan opeens waren die oren écht niet meer bruikbaar! Zelf was ik veel te goed van vertrouwen, en liet ik haar keer op keer lekker rennen... Hoe vaak ik haar niet heb gezocht...
Op een bepaalde manier leken Stuff en ik op elkaar in die tijd. Ons wat rommelige uiterlijk, weinig vrouwelijk, eigenwijs én een tikje naief, en we konden allebei slecht gehoorzamen ;)
Maar het is best goedgekomen, met ons beiden. Ik ben wat wijzer geworden, laat haar bijna nooit meer los (ach soms nog, stiekem, op het late avondrondje, Mevrouw ziet dan toch weinig meer om achteraan te gaan). Stuffy is een beetje doof aan het worden zo langzamerhand, en heeft wat minder energie om zich druk te maken over poezen en konijnen (ze deelt zelfs ons huis met onze poezen, met lichte tegenzin van beide kanten). Haar rommelige uiterlijk is helaas niet verbetert, ze is zo mogelijk nog... nou ja, hoe zeg je dat aardig... nog minder netjes dan toen. Over mijn uiterlijk, nou ja, dat laat ik in het midden ;)
En nu, 13 jaar later, is Stuff inmiddels bijna 13. Hoe oud ze zal worden? Zal ze ook 13 jaar oud worden? Of nog ouder? De tijd zal het leren. Ze is inmiddels wat dovig, maar verder best gezond. Ze rent nog wat, loopt braaf 4 keer per dag een rondje mee, en zit nog best in haar vel. We zullen het zien, maar tot die tijd geniet ik nog van haar, en zij van ons!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten