Oh wat geniet ik de laatste weken! De kleuren, de grillen en de verscheidenheid in de herfst zullen me nooit vervelen. De bomen kiezen kleur. Sommigen nog groen, anderen al kaal, en daar tussenin de meest uiteenlopende kleuren, van roze en donkerrood tot knalgeel en diep oranje. Maar nu het december is, kiezen de meeste bomen toch langzamerhand echt voor kaler en kaler. Ze maken zich klaar, "voelen" het aankomen. Het wordt kouder, met een gure wind en 's ochtends roept mijn dochter dat er écht sneeuw ligt (eigenlijk was het rijp op het gras, maar ze wilde zo graag sneeuw...).
En dan komt er straks, na kerst en oud & nieuw, een periode van rust. De bomen zijn kaal, struiken houden zich gedeisd, winterse neerslag valt geruisloos in de nacht en 's ochtends staan we verrast te kijken naar die wondere witte wereld, in stilte. Vincent, mijn lieve man, vertelde wel eens over die ochtenden wanneer hij kranten liep. Als eerste door de sneeuw, die nog door niemand was plat gelopen. Heel bijzonder!
En dan langzaam, zo tegen het einde van februari, dan vindt er bijna net zo geruisloos een 'opstanding' plaats. De natuur en het leven rekt zich uit, komt weer tot leven, wordt wakker. Elk jaar weer probeer ik die eerste tekenen te vinden en steeds weer wordt ik verrast, ben ik te laat. Tegen de tijd dat ik die eerste knopjes zie, zie ik ze opeens overal! Binnen een mum van tijd staan er al sneeuwklokjes en krokussen boven de grond, is dat eerste begin al in volle hevigheid doorgebroken.
Deze week zag ik opeens de gelijkenis met de kruisiging en opstandig van Jezus. Hij ging een lijdensweg, een aftakeling. Hij werd steeds minder mens, legde Zijn leven langzaam af, was steeds minder herkenbaar. Er waren stormen en boosheid, waarmee hij steeds minder levend was. Uiteindelijk was daar stilte. Ik stel me zo voor dat de discipelen geen woord konden uitbrengen, niets wisten te zeggen wat kon troosten, geen idee hadden wat de volgende stap zou zijn. Misschien wachtten ze, in geloof, in vertrouwen. Misschien maakten ze zich zorgen, overpeinsden ze de jaren die waren geweest. Wat nu?
En terwijl niemand het doorhad, de mensen misschien zelfs nog sliepen, net zoals wij het begin van die 'opstanding' van de natuur altijd lijken te missen, zo stond Jezus op uit de dood. Datgene waar zoveel kracht, macht en autoriteit voor nodig was, was voor de zintuigen nauwelijks te horen of zien. Het was geen kabaal, geen machtsvertoon voor ons natuurlijke denken. Maar toen, stap voor stap, de vrouwen, en toen de andere discipelen, hoorden steeds meer mensen over wat er gebeurd was. Steeds duidelijker werd de bovennatuurlijke kracht duidelijk waarmee God Jezus uit de dood had doen opstaan.
Straks, als die bloemen écht opgekomen zijn, het warmer wordt, en steeds meer mensen zien wat Hij gedaan heeft en dat Hij leeft, dan wordt het pas zomer! Een heerlijke openbaring voor iedereen, elk schepsel zal zien dat Jezus leeft en dat God zoveel van ons houdt, zoveel, dat Hij Zijn Zoon voor ons gaf, zodat wij bij Hem mogen komen. Wat een prachtig vooruitzicht!! Ik heb écht zin in de zomer!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten