Lekker kleuteren?!?

De afgelopen tijd zie ik het op mijn Twitter tijdlijn en Facebook nieuws regelmatig langskomen: laat kleuters toch kleuteren! Wat fijn dat er juffen en meesters zijn die zich inzetten, door blogs, kranten en sociale media, om het kleuteronderwijs minder stijf en minder prestatiegericht te maken. Dat ze zich hard maken voor genoeg spel, genoeg eigen initiatief van kinderen, genoeg onderwijs wat kijkt naar de ontwikkelingsbehoeften van een kind en zéker niet af gaat op wat de Cito-toets van je kind zal vragen in februari of juni. Want we willen onze kinderen, onze kleuters, gewoon lekker laten spelen en ontwikkelen op hun eigen tempo, op hun manier!

En toch ben ik ook een van de mama's die deze stukjes altijd leest met een 'ja maar' in haar achterhoofd. Ja maar... Wat als je kind niet meer alleen wil spelen. Wat als je kind in haar spel zo ontzettend veel en snel leert. Wat als je met tegenzin opkijkt naar de komende jaren waarin ze eigenlijk zou moeten gaan leren, maar waar je kind een groot deel van de lesstof zichzelf al eigen heeft gemaakt. Wat als je kind zelf met tegenzin elke dag die leuke, speelse, gezellige kleuterklas binnengaat. Wat als je kind elke dag thuiskomt met de verhalen over wat er mis ging, waar het tegenviel, waarin je in al haar woorden terughoort dat ze zoveel mist. Wat als je kind boos is en verdrietig, maar je er niet achter komt waardoor ze steeds zo gefrustreerd is thuis, terwijl juf zo lovend is over je lieve, hulpvaardige meisje. Wat als je dat lieve meisje niet meer kunt vinden...


Dan lees je de stukjes over 'laat een kleuter toch lekker kleuteren' en vraag je je af: Doe ik dan iets verkeerd? Gelukkig valt het mee, want nee, we doen niets verkeerd. Alleen de nuance ligt de laatste tijd zo sterk op het 'laten spelen' van de kleuters, dat we misschien met elkaar missen dat kinderen van nature al spelen. We hoeven hen daarbij vaak weinig te helpen, misschien alleen een veilige, speelbare plaats bieden. Maar wat we boven alles moeten blijven doen, is kijken naar het individuele kind. Want als we dat niet doen, kan 'laten spelen' net zo'n valkuil worden als 'prestatiegericht onderwijs'. Voor sommige kinderen is juist de uitdaging zo belangrijk, is het van uiterst belang dat ze niet alleen hun eigen keuzes maken, maar dat hen soms wat meer wordt gevraagd. Voor andere kinderen is meer vrijheid nodig, om zelf tot ontwikkelingskansen te komen en zich rustig te ontplooien. Zo heeft elk kind z'n eigen paadje, elk kind z'n eigen kansen, elk kind z'n eigen tempo in ontwikkeling.

Als we dat blijven doen, elk kind als eigen persoon benaderen, met eigen mogelijkheden en eigen kansen, dan is het ook mogelijk om voor elk kind een eigen pad te kiezen. Voor de één met meer spel, voor de ander met meer uitdaging. En voor mijn meisje, dat zich helemaal niet meer thuis voelde in haar leuke, speelse, gezellige kleuterklasje? Voor haar is groep 3 nu haar eigen pad, en dat past haar. Niet omdat we prestatiegericht zijn, maar omdat we kindgericht zijn. Dat is het allerbelangrijkste!