Straf

Oef, wat klinkt dat streng hè, zo'n woord? We horen het weinig meer. Het liefst willen we onze kinderen alleen belonen, aanmoedigen, in de juiste richting helpen, sturen. Natuurlijk, maar wie wil dat nou zelf ook niet? Alleen van je baas horen wanneer het goed gaat, waar je kan groeien, hoe het verbeterd kan worden. Van je partner horen wat een geweldig persoon je bent, zonder iets wat veranderen kan. Maar wanneer we iets fout doen, gewoon écht fout, volstrekt niet wat er gevraagd werd, of iets wat een ander kwetst, om wat voor reden dan ook, dan willen we het eigenlijk liever niet weten. We willen niet horen dat we iets verkeerd doen.

Dat betekent niet, dat die momenten niet waardevol kunnen zijn. In tegendeel, ik geloof dat je, als kind of volwassene, heel veel leert van een moment van zelfreflectie wanneer het fout gaat. Het gaat hier niet om het aanleren van een schuldgevoel ('ik ben slecht, ik kan dit niet'), maar wel van berouw ('ik doe iets verkeerd, ik moet het anders doen), terugkijken, omkeren, veranderen, aanpassen, en anders verder gaan. Persoonlijk weet ik dat ik die momenten nodig heb. Ze voelen niet fijn, niet het meest comfortabel, niet vol begrip en medelijden. Nee, ze zijn soms hard en moeilijk. Maar met iemand naast je, die je bemoedigd en zegt dat je het wel kunt veranderen, dat het beter kan, dan hef je je hoofd weer op!

Zo zie ik soms mijn kleine meisjes. Het zijn niet de momenten waarop ze boos en gefrustreerd zijn en niets met zichzelf kunnen beginnen. Dat zijn vaak momenten waarop troost en nabijheid veel beter werken, omdat ze al 100 % door hebben dat het verkeerd gaat. Nee, het zijn die momenten waarop ze, na waarschuwing, tóch de ander met die schep voor hun hoofd slaan. Die keer dat ze omkijken, je aankijken en lachen, en dan tóch op het behang tekenen. Dat moment waarop ze mijn 'nee' of juist mijn aanwijzing compleet negeren, volledig in de wind slaan, en zich niet laten beïnvloeden door iets van wat ik zeg. Dit zijn voorbeelden van jonge kinderen, waarbij ze moeten leren wat juist is en onjuist. Mijn kleine grietepiet laat zich dan niet van haar pad brengen door mijn woorden, en dan krijgt ze straf. Erg hè? Heel onbegripvol lijkt het misschien. Maar het is het beste wat ik voor haar kan doen. Ze zal moeten leren dat er gedrag is wat fout is, niet kan, absoluut over de grens gaat, en soms kan ze dat alleen leren door iets wat haar raakt. Bij ons is dat de hoek, bij een ander een stoeltje, de gang, de kinderstoel, noem maar op. Maar op het moment dat ze daar staat en tot zichzelf komt, zie ik hetzelfde in haar ogen wat ik bij mezelf soms voel op die momenten: berouw, terugkijken, omkeren, veranderen, aanpassen, en anders verder gaan. Nee, dat vindt ze niet fijn. Dat kan zelfs pijn doen, dat begrijp ik maar al te goed. Maar het maakt een wezenlijk verschil in je leven, wanneer je leert om berouw te hebben, leert om te keren en anders verder te gaan.

Ik zie allerlei onderzoeken langskomen. Eerst ging het over de corrigerende tik, toen over het strafhoekje, de time-out, noem maar op. Men zegt dat het verkeerd is, om je kind iets te leren met een consequentie die kinderen soms raakt. Dat mag men vinden, maar ik denk dat we allemaal juist gevormd en gemaakt worden door die momenten. Vanuit Bijbels oogpunt zie ik dat heel duidelijk! Ik ben hier niet op deze wereld om heel erg 'mezelf' te worden, vanuit mijn eigen idee, vanuit mijn wil, vanuit mijn emoties, vanuit mijn gevoel van eigenwaarde wat ik uit mijzelf probeer te halen of uit wat ik doe. Ik ben Zijn kind, door Hem bedacht en gemaakt. Hij weet precies hoe ik het beste 'mezelf' kan worden, en dat is niet door mijn gevoel of verstand altijd gewoon te volgen, en als het niet goed voelt, dan 'past het gewoon niet bij mij'. Dat weet Hij het beste, dus soms betekent dat slikken en veranderen. Niet altijd fijn, niet altijd comfortabel. Maar uiteindelijk pluk je daar heel veel vruchten van, en óók je kinderen! Omdat zij leren hoe ze, op de momenten dat de Vader soms zegt dat het niet goed gaat, berouw kunnen tonen, kunnen omkeren, aanpassen en anders verder kunnen gaan,

En vergeet zeker niet wat ik in het begin over mezelf zei. Het is zo fijn dat er iemand naast je staat op zo'n moment. Bij mij is dat vaak mijn man, en uiteraard God. Voor mijn kinderen ben ik dat. Ik laat hen niet alleen, ook al ervaren ze even de consequentie van hun gedrag. Ze weten dat ik er voor hen ben en dat er altijd een moment is om samen door te gaan, verder te gaan op een nieuwe weg. Straks als ze zelf hun pas zullen gaan met God, zullen ze ook altijd weten dat Hij er voor hen is, en hen weer op weg helpt als het ergens mis gaat. Dat is pas vertrouwen!